Saopštenje za javnost Eparhije valjevske. povodom upokojenja Njegovog Preosveštenstva Episkopa valjevskog G. Milutina:
Sa velikom tugom i verom u vaskrsenje u Carstvu nebeskom, obaveštavamo javnost da se u protekloj noći u KBC „Dragiša Mišović“ u Beogradu upokojio naš dragi duhovni otac, Preosvećeni Episkop valjevski G. Milutin, nakon kraće bolesti izazvane korona virusom.
Episkop Milutin je rođen 10. januara 1949. godine u selu Mijači, nadomak Valjeva, od oca Milorada i majke Cvete (rođ. Petrović). Na krštenju dobija ime Mihailo, a ovu Svetu tajnu prima u manastiru Pustinja, znamenitoj pravoslavnoj svetinji za koju je bio izuzetno vezan. Osnovnoškolsko obrazovanje stekao je u selu Poćuta. Sa 14 godina odlazi u manastir Kaona gde je 26. oktobra 1963. godine od tadašnjeg Episkopa šabačko – valjevskog Jovana (Velimirovića) primio monaški postrig u manastiru Petkovica, dobivši ime Milutin po vladaru iz svetorodne loze Nemanjića, jedom od najvećih ktitora u hrišćanskoj istoriji. Sutradan, na praznik Svete Petke, u istom manastiru rukopoložen je u čin đakona, a na Mitrovdan u Osečini u čin jeromonaha.
Godine 1967. odlazi u monašku školu manastira Ostrog. Uspešno je završava, vraća se u manastir Kaona, gde postaje namesnik i paroh. Srednjoškolsko obrazovanje stekao je u Bogosloviji „Sveti Sava“ u Beogradu. Studije otpočinje na Pravoslavnom bogoslovskom fakultetu u Beogradu da bi, nakon završene prve godine, otišao u Sjedinjene američke države na PBF „Sveti Sava“ u Libertvilu, gde je sa uspehom diplomirao. Šest meseci obavljao je dužnost sekretara Eparhije kanadske, a narednih šest paroha u Nijagari. Potom se vraća u Kaonu na mesto nastojatelja manastira. Zajedno sa manastirskim bratstvom, svojim angažovanjem doprineo je svekolikom napretku svetinje kaonske.
Godine 1979. poklonio se Grobu Hristovom u Jerusalimu. Činom sinđela, Episkop Jovan (Velimirović) odlikovao ga je 1981., a protosinđela 1987. godine. Naslednik Vladike Jovana na tronu Eparhije šabačko – valjevske, Episkop Lavrentije (Trifunović) 1994. godine unapređuje ga u čin igumana, a 1998. u čin arhimandrita. Starešina kaonske obitelji postaje 1996. godine, kada mu Vladika Lavrentije na staranje poverava i manastir Lelić, koji time na kratko postaje metoh Kaone.
Dužnost arhijerejskog namesnika posavotamnavskog obravljao je od 1999. do 2003. godine, kada postaje arhijerejski zamenik, kada biva izabran za Episkopa australijsko – novozelandskog. Nakon tri i po godine službovanja na „petom kontinentu“, odlukom Svetog Arhijerejskog Sabora SPC, vraća se u zavičaj, na tron Eparhije valjevske, ponovo vaspostavljene nakon 200 godina.
„Velika radost i uteha je biti u blizini dva gorostasa, Svetog Vladike Nikolaja i Ave Justina. Tu su slavni Nenadovići, Vojvoda Živojin Mišić. Na nama je da budemo dostojni potomci i da nas se oni ne postide pred Bogom, a mi pred njima“ rekao je Vladika Milutin prilikom ustoličenja na Svetoj Liturgiji, koju je služilo više arhijereja SPC u Hramu Vaskrsenja Hristovog, sabornoj valjevskoj crkvi na ušću Gradca u Kolubaru.
Tokom njegovog stolovanja u Eparhiji valjevskoj sagrađeno je i obnovljeno više hramova, postignut najveći odziv za versku nastavu među svim eparhijama SPC, izuzetno razvijena milosrdna aktivnost eparhijskih bratstava i sestrinstava, unapređen rad crkvenih glasila, otganizovano mnoštvo molitvenih svečanosti koje su sabrale pravoslavni narod iz celog sveta i mnogo toga drugog. Vladiku Milutina krasila je neizmerna ljubav prema svojim eparhiotima, kojima je podario mudre pouke u svojim propovedima.
