Lajkovačka publika imaće priliku, ne po prvi put, da vidi Izložbu slika Ratibora Vukojičića.
Otvaranje izložbe je u petak 18. oktobra u 19 časova u galeriji KC „Hadži Ruvim“.
Izložba slika Ratibora Vukojičića u Lajkovcu biće dostupna javnosti, radnim danima, do 25. oktobra.
Biografija autora:
Ratibor Rato Vukojičić rođen je u Kalušićima kod Pljevalja 1941. godine. Diplomirao na Arhitektonskom fakultetu Univerziteta u Beogradu. Od 1977. godine živi u Ubu. Sve vreme slika i crta, najpre u ateljeu akademskog slikara Miodraga Petrovića, a od 1995.g. u njegovom ateljeu. Izlagao je samostalno i grupno u Gaganauenu, Budvi, Loznici, Šapcu, Mladenovcu, Beogradu, Ubu, Valjevu, Zlatiboru, Pljevljima, LJigu, Lajkovcu, Mionici. Član je likovnog udruženja „Spektar“ iz Uba.
“Slikarstvo Ratibora Vukojičića odlikuje se formalnom i sadržinskom raznovrsnošću, koja upućuje na jednu vrstu eklektičkog pristupa umetnosti. Bilo da se radi o prirodnoj sklonosti duha da menja i preispituje mogućnosti i perspektive umetničkog sagledavanja predmeta ili o planiranim stilskim promenama unutar likovnog jezika, sigurno je to da su Ratiborove slike proizvod jednog intimnog odabira i trenutne zaokupljenosti motivom koji će svojim uticajem odrediti pravac svake pojedinačne slike. Tako na slikama ponegde srećemo prikaze urbanih kvartova koji dočaravaju atmosferu dalekih gradova koje slikar čuva u sećanju; potom delove enterijera i eksterijera sakralnih objekata izvedenih sa mnoštvom detalja i smislom za poimanje prostora. Važan deo opusa čine portreti dece i prijatelja, koji pored važnosti koju imaju za samog umetnika, poseduju i jedan opštiji karakter. Oni su dati realistički, bez prenaglašene karakterizacije, ali sa dovoljno snage da saopšte ponešto o portretisanom, bilo kroz suptilan gest, odevni predmet, frizuru ili pogled. Dalje gledajući, nailazimo na mrtve prirode, na pejzaže, vedute, religijske i istorijske motive. Svaka od slika zasniva se na određenom raspoloženju i odabiru načina da se tematski i formalno usaglasi umetničko mišljenje o motivu koji se obrađuje. Da li će prevagnuti ekspresivniji manir ili nešto smireniji impresionistički nanosi boje kojim se manje hirovito dolazi do onog što se želi reći i prikazati, svakako nije važnije od toga da li je do formiranja utiska došlo. Na Ratiborovim slikama utisak ne samo što je tu, već je uvek deljiv i u očima posmatrača dostiže svoj zenit.”
