Piše: Toma Petrović
Jabučje, najveće selo u lajkovačkoj opštini i drugo po veličini u Kolubarskom okrugu, posle Miličinice od koje ima tačno četiri puta više stanovnika ali je po prostranstvu veće. Govorilo se da je drugo selo po veličini u Srbiji posle Azanje, što nije tačno. Istina je sledeća – u periodu od 1887. godine selo Azanja slovila je kao najveće selo u Srbiji. Kada je broj stanovnika Azanje prešao 12.500 Azanja je podeljena na tri naselja: Vlaški Do, Gračac i Azanju. Zbog brojnosti stanovništva Azanja je bila proglašena za varošicu još 1922. godine, a sedište istoimene opštine bilo je u periodu od 1945. do 1964. godine. Azanja je i sada varošica i ne treba je nikako svrstavati u trku za najveće selo u Srbiji. To ne znači da je Jabučje sada najveće selo. Mnogi Lajkovčani su to tvrdili, očigledno misleći na užu Srbiju. Naprotiv, postoji dosta vojvođanskih sela (Čantavir, Banatsko Novo Selo, Bajmok, Sivac …) koja imaju preko 6.500 stanovnika a među njima i Majur u Mačvi sa 7 hiljada stanovinika. Po popisu iz 2011. godine Jabučje je imalo 3070 stanovnika koji žive u oko 1300 domaćinstava. Jabučka demografija se dosta razlikuje od demografije susednih sela a pogotvu drugih sela valjevskog kraja pa i ostalog dela Srbije. Razlog tome je izuzetno povoljan položaj sela. Selo leži na terasi koja je ustvari talasasta visoravan na levoj obali reke Kolubare. Nalazi se na tromeđi tri opštine, Lajkovca, Lazarevca i Uba sa kojima je povezano dosta kvalitetnim asfaltnim putevima. Ranije je Jabučje imalo i železničku prugu i čak dva stajališta, odnosno železničku stanicu u Donjem Kraju i stajalište Žuto Brdo u Gaju. Kada je pruga ukinuta tom trasom je urađen asfaltni put.
Jedan od važnih faktora ovako povoljne demografske slike Jabučja je neposredna blizina REIK-a “Kolubara” gde je većina zaposlena pa najveći broj meštana ne napušta roditeljske kuće. Zbog toga se broj dece u Jabučju povećava iz godine u godinu, dok u drugim selima širom Srbije imamo sve manji broj đaka u školama, a mnoge su zatvorene ili su pred zatvaranjem. To je razlog što je u Jabučju sazidana nova savremena škola za osmorazrednu nastavu, a postoji i predškolska ustanova, kao i nova velika crkva. Jabučki đaci koji su pokazali dobre rezultate u svojoj školi upisivali su srednje škole a oni najbolji gimnaziju, najčešće u Lazarevcu. Čitave generacije prošle su kroz tu gimnaziju i najveći broj njih završio je fakultete u Beogradu i drugim mestima. Dosta njih se posle fakulteta vratilo u Jabučje i zaposlilo u “Kolubari”. Lično su mi poznati neki bračni parovi koji su završili fakultete i vratili se na kućno ognjište. Ipak najveći broj Jabučana sa završenim fakultetima ili bez njih zaposlili su se i nastanili u 60 kilometara udaljenom Beogradu.
Jabučje je iznedrilo mnoge značajne ljude, koji su ostavili duboke tragove u privredi, kulturi, nauci, sportu. Teško je napraviti spisak po prioritetu Jabučana koji žive ili su živeli i radili u Beogradu, pa je ipak najbolji način tzv. random, odnosno neki slučajni niz. Kao što rekoh mnogi su napustili ovaj svet, ali žive u sećanjima kao ideal nečeg velikog, našeg, primerenog. Osećam ogromno duhovno zadovoljstvo jer pokušavam da od zaborava otrgnem ličnosti koje ne zaslužuju odlazak iz sećanja.
- Čeda Jelenić, rođen 5. aprila 1923. godine u Jabučju od majke Stane, oženjen 22. septembra 1946. godine sa Bojanom, dev. Gvozdić, od oca Đure i majke Draginje iz Ogulina. Osnivač je i dugogodišnji direktor robnih kuća „Beograd“, u vreme kada je dnevni pazar RK „Beograd“ iznosio i po 3 miliona nemačkih maraka i kada se dnevno u državnu kasu slivalo po 600 hiljada maraka na ime poreza, kada su robne kuće imale 4.500 zaposlenih u 40 poslovnih objekata na 288.000 kvadratna. Čeda je po priči mnogih Jabučana bio veoma predusretljiv prema njima i kako kažu zaposlio je „pola“ Jabučja. Bio je kandidat za gradonačelnika Beograda ali nije imao sreće na izborima, pobedio je kontra kandidat. Vreme je provodio, pogotovu kada je bio u penziji, u kući koju je napravio u Sremčici, a često je posećivao i majku Stanu u Jabučju. Umro je u novembru 1999. godine.
- Dr Marković Dragiše Bogoljub-Boja, po kome moja ulica u Lajkovcu nosi ime, rođen je u Jabučju 16.07.1932. godine, umro u Beogradu 28.11.2000. godine a sahranjen u porodičnom groblju u Jabučju. Sahrani je prisustvovao veliki broj Jabučana ali i ljudi sa strane. Familiju Marković u Jabučju su zali Maričići. Ostao je mlad bez oca pa je samohrana majka sa teškom mukom u vreme okupacije uspevala da prehrani šestoro dece koliko je imala. Od sve dece Boja je bio najbolji đak pa je majka smogla snage do ga školuje. Posle osnovne škole u mestu rođenja i gimnazije u Valjevu završio je medicinski fakultet u Baogradu. Boja je pričao nekim školskim drugovima iz Jabučja da je u vreme studija živeo veoma teško. Stanovao je jedno vreme u podrumu u kome je u jednom delu bio ugalj a u drugom delu, koji je sredio, živeo je i učio. Imao je jedan mali prozor kroz koji je mogao da vidi samo noge prolaznika trotoarom. Posle uspešno završenog fakulteta zaposlio se i specijalizirao urologiju, a doktorsku disertaciju „Insuficijencija sfinkternog mehanizma kao uzrok noćnog umokravanja u postelju mlađih punoletnika-vojnika“ odbranio na Vojno-medicinskoj akademiji u Beogradu 1975. godine. Neko vreme radio je na VMA u Beogradu, a od 1980. godine u KBC „Bežanijska kosa“, gde je bio načelnik Urološkog odeljenja i upravnik Hirurške klinike. Radio je u svim nastavničkim zvanjima Vojno-medicinske akademije i Medicinskog fakulteta u Beogradu. Objavio je preko 200 radova i imao je više medicinskih inovacija. Bio je ožennjen i u braku je imao ćerku Biljanu.
- Braća Bajići, Toma i Andrija – šta o njima reći a da se već ne zna. Rođeni su u Jabučju, kompozitori, tekstopisci, instrumentalisti, vokalni solisti. Tvorci velikog broja kola i pesama u duhu izvornog narodnog srpskog melosa, pisanih za sebe i druge. Za mnoga dela se ni danas ne zna da su ih oni konponovali, već se smatra da su narodna, izvorno nastala. „Nad izvorom vrba se nadnela“ – pesma koja je proslavila Silvanu Armenulić. „Kolubarski vez“ – naše poznato kolo, samo su neka od njih… Tokom 50 godina rada, izdali su 43 singl ploče i 28 long-plej albuma. Duet Braća Bajić su prvi dobitnici Jugotonove nagrade „Zlatna ptica“, dodeljena za milion prodatih ploča za samo jedan singl u vremenu kada marketing kakvog danas poznajemo nije postojao. Snimili su 120 trajnih snimaka za arhivu Radio-Beograda. Tokom pedesetogodišnje karijere, sada pokojni, Tomislav Bajić sakupio je preko 2.000 upotrebnih narodnih reči i izraza, koje nisu nigde bile zapisane i ustupio ih Srpskoj akademiji nauka i umetnosti gde se i danas nalaze, kao i 12.000 tekstova izvornih narodnih pesama, koji nigde nisu objavljeni, a koji se danas nalaze u privatnoj arhivi.
Foto: Slobodan Nešić (četvrti sa desna gore) igrao je fudbal za FK „Jabučje“
- Nešić Milovan-Neša, rođen 24. januara 1940. godine od oca Milivoja, išao u gimnaziju u Lazrevcu, igrao fudbal za Jabučje. Kasnije se zaposlio u „Trudbeniku“ i 1962. godine, posle odsliženja vojnog roka u Puli, otišao na teren u Skoplje. U Skoplju je završio vanredno ekonomski fakultet. Tamo se i oženio sa Jordankom, zvana Goca kako je svi sada zovu i retko ko zna njeno pravo ime. Venčali su se u Jabučju. U Skoplju se nalazio 1963. godine u vreme razarajućeg zemljotresa. Dobio je stan na Konjarniku na 11 spratu. Jabučanin, rođen u svojoj prizemnoj kući nikako nije mogao da se privikne na tu visinu, pa je kupio kuću na Voždovcu u ulici Vojvode Prijezda, koju je renovirao i koja ima više stambenih jedinica u kojima živi cela njegova porodica. Radio je sa „Trudbenikom“ u Beloslavi, tadašnja Čehoslovačka sve do ulaska Rusa u tu zemlju. Kasnije je prešao u Irak i zadržao se sve dok Amerikanci nisu ušli u Irak. Kao penzioner od 1996. godine redovno dolazi u svoju renoviranu porodičnu kuću na prelepoj lokaciji u Jabučju, a preko leta sa suprugom Gocom i praunucima Vuksanom i Ignjatom.
Foto: Radovan Milinović (prvi levo gore) u gimnaziji u Lazarevcu. Zadnji desno u gornjem redu je Milovan Kitanović – Mile Kića
- Radovan Milinović, rođen 5. maja1934 . godine u Jabučju od oca Milisava i majke Darinke. U braku sa Milenom Dobrivojević, rođene 1948. godine u Slovcu od oca Miloja i majke Živodarke imao je ćerku Darinku i sina Miloša. Završio je Poljoprivredni fakultet. Jedno vreme bio je inspektor za poljoprivredu u opštini Lajkovac. Kasnije je prešao u Beograd gde se zaposlio u Radio televiziji Srbije i bio upravnik poljoprivrednog dobra RTV Beograd. Naime, televizija i radio imali su svoje predajnike širom Srbije i u obavezi su bili da oko tih predajnika imaju najmanje 10 hektara zemlje. Tu su obično sadili voće i Radovan je bio upravnik na tim poslovima. U rodnom mestu na imanju koje je nasledio od oca napravio je vikendicu okruženu zasadom voća koje je vrlo uspešno gajio, a jabuke je prodavao vojci Jugoslavije i kasnije Srbije. Kasnije je napravio i električni mlin gde je mleo beli kukuruz, pakovao i prodavao većim trgovinskim lancima, uglavnom u Beogradu. Umro je 25. maja 2016. godine.
- Toma Savić, rođen 1930 . godine u Jabučju od oca Budimira i majke Mirosave. Posle završene srednje ekonomske škole u Valjevu zaposlio se u DOZ-u (Državni osiguravajući zavod) i upisao vanredno ekonomski fakultet u Beogradu koji je u rekordno kratkom vremenu završio. Po završetku fakulteta prešao je u Beograd i zaposlio se u Saveznoj upravi carine. Zahvaljujući njegovom znanju i snalažljivosti vrlo brzo je postavljen na odgovornu funkciju u Carini. Kolega mu je bio muž poznate pevačice tog vremena Nade Mamule. Na svadbi mu je upravo pevala Nada Mamula, a svirali su Radojka i Tine Živković. Često su dolazili kod brata Borivoja koji je živeo u Lajkovcu i do penzionisanja bio upravnik pošte u Ubu. Toma je bio oženjen sa Radmilom Jeftić iz Ćelija sa kojom je imao sina Vladimira i ćerku Marijanu. Toma je bio dobar čovek i pomagao je Jabučanima kada je god mogao.
- Milan Stanisavljević, samouki vajar, rođen 15. januara 1944. godine u Jabučju od oca Dragiše i majke Stane. Osnovnu školu završio je u Jabučju. Radio je sve fizičke poslove koje je zahtevalo jedno poljoprivredno domaćinstvo. Bavio se svim i svačim a najviše je zidao hlebne furune i još neke manje sanitetske objekte. Kao mlad počeo je da se bavi vajarstvom. Vajao je na tzv. fosilnom hrastu, odnosno na hrastovom drvetu starom po nekoliko hiljada godina, izvađenom iz reka Kolubare koja je veoma blizu njegove kuće.
To je naučio od oca Dragiše koji je bio dobar vajar, izlagao je u Parizu, a najpoznatije delo mu je bilo Tajna večera.
Foto: Dragiša Stanisavljević sa svojim delima
- Milan je počeo skromno i figure je u početku izlagao u dvorištu svoje porodične kuće gde je živeo sa ocom Dragišom. Prvi put se oženio sa Nadeždom Tašić iz Jabučja, rođenom 21. januara 1949. godine, od oca Miodraga i majke Julijane sa kojom je imao dve ćerke. Jedna od njih, Ivana nasledila je očev talenat, ona je vajar ali i crta, uglavnom ikone pa se može nazvati ikonopiscem. Nekada se bavila atletikom u „Crvenoj Zvezdi“. Godine 1975. Milan prelazi u Beograd kao već afirmisani vajar i otvara atelje u jednom potkrovlju u Knez Mihailovoj ulici. Povremeno je po pozivu držao pojedina praktična predavanja ta temu naivnog vajarstva na Fakultetu primenjenih umetnosti. Tada se oženio drugi put sa Katicom Marijanović, rođenom 11.09.1956. godine u Begovom Hanu, Žepče-Zenica, od oca Petra i majke Anice i sa njom ima ćerku Irinu koja živi u Lajkovcu. Atelje u Knez Mihailovoj mu je uzelo preduzeće „Progres“ u vreme kada je Mirko Marjanović bio direktor, gde su napravili veliku upravnu zgradu a Milan je za to dobio veliki stan na ogromnom soliteru na Crvenom krstu na nekom od visokih spratova (11) i sada tamo ima svoj umetnički atelje. Veoma je cenjen u krugovima vajara i svrstan je u sam vrh svetskog vajarstva. U ogromnoj svetskoj Enciklopediji naivne umetnosti nalazi se odmah na drugoj strani posle Henri Mura a pre Pikasa. Kaže da je za to „kriva“ majka priroda i svevišnji koji ga je „pogledao“. Još kao dečak u Beogradu se družio sa Ivanom Tabakovićem, Aralicom, Šerbanom, Peđom Milosavljevićem, Milićem od Mačve, prijatelj mu je bio i Vlada Veličković… Na Bienalu u Kairu dobio je zlatnu medalju lično od Hosni Mubaraka. Radio je za mnoge poznate ličnosti a Dobrica Erić sa kojim se intenzivno družio bio mu je kum. Emiru Kusturici napravio je za „Drvengrad“ ogromnu drvenu figuru orla ili neke slične ptice. Sada živi u tom ogromnom stanu na Crvenom Krstu. Mnogo svetskih nagrada, izložbi u Parizu, Londonu i drugim mestim kao i mnoga priznanja su povod da u jednoj posebnoj priči opišem detalje Milanovog životnog i umetničkog puta.
- Stanimir Milosavljević-Mašić, rođen 12. marta 1900. godine u Jabučju od oca Ljubomira i majke Vukosave, devojačko Popović. Završio je pravni fakultet u Beogradu, položio pravosudni ispit i postao poznati beogradski advokat, ali je najviše voleo da zastupa ljude iz našeg kraja. Zastupao je jabučku crkvu u maratonskom procesu povratka patrijaršijskog doma koje su oduzele tadašnje vlasti za njihove potrebe. Bio je nastanjen u Beogradu, ulica Koče kapetana 32, ali je dosta vremena provodio u Jabučju gde je imao konja i čeze i to mu je služilo za prevoz ovim krajevima. Oženio se u 33. godini sa Negosavom, rođenom 11.05.1912. godine, ćerkom Svetislava i Živke Manojlović iz Dokmira kod Uba. Brak su sklopili u Jabučju. U braku je imao sina Živana, poznatijem kao Žika Mašić, koji je rođen u Beogradu 14. juna 1935. godine. I on je završio pravo. Radio je u jednoj od beogradskih opština kao inspektor po nekim poslovima. Žika je još kao dete razmažen jer je bio iz bogate porodice. Kasnije je bio veliki boem. Vozio je je crveni Mercedes kabrio i mamio poglede mnogih pa i nas dece u to vreme jer smo takav auto mogli videti isključivo u nekim filmovima. On je to nemilice vozio po prašnjavim jabučkim putevima. Bio je izuzetno lep i visok poput glumca Tinija Kertisa na koga je mnogo ličio. Mamio je poglede žena ali je više voleo da popije jabučku šljivovicu. Brak je sklopio 1963. godine sa Svetlanom iz Karlovca, Hrvatska. Umro je u februaru 1982. godine.
- Mirko Popović, rođen 30. septembra 1928. godine u Jabučju, od oca Spasoja i majke Stajke. Završio Poljoprivredni fakultet i radio kao direktor u PIK „Tamiš“ u Pančevu. Bio je oženjen sa Oliverom Savić, medicinskom sestrom, rođenom 5.11.1936. godine, ćerkom Dragoljuba i Dragojle, dev. Ivanović. Dragoljub je mlad poginuo od groma i Dragojla je ostala sama pa je Mirko sa porodicom često boravio kod tašte u Jabučju. Brak su sklopili 1960. godine u opštini Novi Beograd i u braku imaju sina Nešu. Živeo je u Pančevu, Vojvođanski bulevar 2/11, gde je i umro 2020. godine. Pomagao je Jabučanima u krizna vremena u nestašici da kupuju traktore i drugu mehanizacije.
Prota: Milan D. Janković ispred zvonare u Jabučju
- Sveštenik Mića Janković, rođen na Usekovanije, 29. avgusta 1932. godine u Pričeviću kod Valjevu, od oca Dojčina i majke Ljubice. Imao je još 4 brata i jednu sestru. Njih dvoje su mladi umrli. Ostali su lepo i bezbrižno detinjstvo proveli do početka Drugog svetskog rata. Posle rata završio je gimnaziju u Valjevu, a 1949. Bogoslovski fakultet koji je tada bio u Rakovici. Po završetku bogoslovije oženio je se sa Natom i dobio parohiju u selu Dokmiru da bi posle dve godine, 1956. prešao u Jabučje posle popa Momčila. Jabučka crkva i porta bile su prilično zapuštene posle rata pa je Mića imao dosta posla da to sredi. Žena popa Momčila je sa ćerkom otišla u Valjevo pa su nove vlasti oduzele stan u parohijskom domu koji je bio preko puta crkve i tu smestili mesnu kancelariju i kasnije poštu. Kada je došao u Jabučje Mića je sa porodicom živeo u crkvenoj kući pored groblja. Dosta je se sporio sa opštinom da bi povratio parohijski dom uz pomoć advokata Stanimira Milosavljevića-Mašića posle 9 godina suđenja uspeo da povrati dom. Opet se pojavila opština i tražila od njega da menjaju dom za zgradu koja je bila preko puta, do crkve, a gde je tokom rata bila opština. Mića je sa crkvenim odborom pristao na to i tako dobili veliku portu od puta pa prema groblju. Odmah je uz pomoć parohijana ogradio portu žicom i napravio veliku kapiju sa portalom. Otac Dojčin je često dolazio da pomogne sinu i njegovoj porodici pa je po porti posadio 80 četinara. Međutim neko je verovatno uz saglasnost novih vlasti u toku noći počupao sve četinare i stavio ih pred vrata parohijskog doma. Suđenje sa opštinom izazvalo je veliki gnev tadašnjih vlasti. Kada je Mića postavio drveni krst na portal crkvene kapije neko je još u toku te noći odsekao taj krst. Onda je javio Radojica Smiljanić koji je obećao da će napraviti krst od metala koji neće moći da odseku. Kada je postavio taj krst na kapiju jedne noći čula se strahovita detonacija. Krst je miniran i raspao se na komade. Mića je preko svega toga prešao, zadobio je veliko poverenje vernika i posle 12 godina službovanja u Jabučju dobio je premeštaj u Beograd u Patrijaršiju u vreme kada je patrijarh bio German. Vrlo brzo se dokazao kao veoma sposoban i kada je Mladenović, tadašnji sekretar, otišao u penziju Milan Mića Janković je postao Generalni sekretar svetog Sinoda Srpske pravoslavne crkve. Na toj visokoj verskoj funkciji ostao je do pred smrt. Mića nije rođen u Jabučju ali je mladost ostavio u njemu, preživeo teške ali i lepe dane mladosti tako da mu je Jabučje ostalo duboko urezano u srcu.
Foto: Puća, levo sa porodicom brata Mije
- Milorad Milijanović Puća, rođen je 3. novembra 1908. godine u selu Lajkovcu od oca Dušana i majke Živke, sa suprugom Vukosavom – Vukom Škarić imao je stan u Beogradu, Prote Mateje 48, ali je kao penzioner živeo u Jabučju gde je napravio kuću u zaseoku Šerinka. Bio je dobar đak, završio gimnaziju u Valjevu i upisao vojnu akademiju. Učio je marljivo, bio odličan akademac i primljen je u kraljevu mornaricu. Brzo je napredovao i postao kapetan bojnog broda. Tokom Drugog svetsko rata bio je zarobljen i 4 godine proveo u jednom od nemačkih logora. Po povratku iz logora bio je jedno vreme kapetan broda, da bi kasnije postao predavač na Vojnoj akademiji i načelnik akademije u kojoj je bio pitomac. Kada je prešao u Beograd radio je u Generalštabu Vojske Jugoslavije do 1963. godine kada je otišao u penziju. Sa suprugom Vukom koja je bila profesor matematike i takođe radila kod vojske nije imao dece pa su kuću i ogromnu biblioteku u Jabučju poklonili osnovnoj školi „Dimitrije Tucović“ iz Jabučja. Milorad je umro 1985. godine.
- Dr Milovan Tufegdžića – Mića, rođen je 12.07.1931. godine u Jabučju, kao jedinac od oca Ilije, trgovca i majke Grozdane, dev. Grčić. Iz prvog braka sa Verom imao je sina Andriju i ćerku Dubravku koja živi u Jabučju u porodičnoj kući. Drugi brak je sklopio sa Stojankom, devojačko Mitić, rođenom 1939. godine u Selu Oraškovac kod Petrovca, od oca Dragoljuba i majke Stanke. Milovan je završio medicinski fakultet, specijalizarao pedijatriju i bio zaposlen kao pedijatar i direktor Doma zdravlja u Obrenovcu. Sa Stojankom je imao sina Aleksandra, koji je takođe završio medicinu, specijalizirao pedijatriju i radio uObrenovcu. Supruga mu je takođe lekar. Mića je sve sa porodicom stanovao u Obrenovcu preko puta pijace, a u Bariču je napravio lepu kuću odmah pored reke Save. Kuću je poklonio Stojanki i Aleksandru. Mića je umro u aprilu 2003. godine a Stojanka je smeštena u dom za stara lica. Meštani tog dela Jabučja podneli su zahtev da se taj sokak gde ima najviše Tufegdžića i gde je Mića rođen nazove doktorovim imenom, što je navodno prošlo samo se čeka da se ozvaniči.
Foto: Doktor Tufegdžić, zadnji desno, bio je kum na svadbi kod Milovana Babića i Tanje Negić.
U Beogradu živi nekoliko stotina Jabučana i sasvim je sigurno da sam nekoga od znamenitih Jabučana ispustio iz ovog spiska, ne zbog toga što su manje važni već što jednostavno nisam imao više podataka i pored dugotrajnog istraživanja. Neki od Jabučana nisu živeli u Beogradu a bili su značajni pa zbog toga o njima nisam pisao jer je to druga tema.
Pomenuo bih još neke naturalizovane Beograđane rođene u Jabučju: Vlada i Sveta Žike Negića, braća Aleksandar, Milisav i Marinko Popovići iz Česta, od oca Vojislava, koji su živeli na strani ali su njihovi potomci, od kojih je jedan lekar napravili čitavo „etno selo“ u mestu rođenaja, diplomirani mašinski inženjer Radoslav Bugarčić… Zatim mnogi trgovci koje je zaposlio Čeda Jelenić, poput Čede Mirkovića, Dragana Petrovića i drugih. Dragan Milinović je živeo u Beogradu ali je napravio kuću u Jabučju gde je često boravio, odnosno uvek kada su mu to obaveze dozvoljavale. Spisak Jabučana u Beogradu bio bi ogroman kada bi ih sve nabrajao.
Početkom 60-ih godina počeli su se pojedinci, Jabučani, okupljati u nekoj od beogradskih kafana svakog prvog četvrtka u mesecu u cilju stvaranja udruženja Jabučana u Beogradu. Najpre samo četvorica a onda su posle godinu dana konobari morali spajati po nekoliko stolova. Počeli su Neša, Branko Tašić i braća Simići koji su radili u Robnim kućama „Beograd“. Redovni na tim susretima kasnije bili su Čeda Jelenić, Neša Nešić, Leka Popović, Toma Grčić, Milovan Bajić, Radoslav Bugarčić i mnogi drugi. Potekla je ideja da naprave spisak svih Jabučana koji rade u Beogradu. Već su podelili poslove na kojima bi pojedinci radili dok se nije umešao Čeda i u šali rekao: Ljudi ja sam u Robne kuće „Beograd“ zaposlio blizu 400 Jabučana, pa se plašim da bi vam taj napor bio uzaludan. Naravno, odustali su od tog spiska.
I za kraj jedna simpatična doskočica. Čeda je u Robne kuće primao svršene trgovce ali i decu koja su tek trebala da upišu taj trgovački zanat. Davao im je potvrde da su primljeni u radni odnos u robne kuće na osnovu koje su upisivali školu i dobijali internat za stanovanje i hranu po nekoj bagatelnoj ceni. Jednog dana je sa zakašnjenjem došao jedan mali Jabučanac kod Čedine sekretarice u Hilendarsku da traži tu potvrdu. Sekretarica je rekla: Žao mi je dečko ali zakasnio si, sve je već popunjeno! Dečko je izašao napolje, i kada je shvatio da od škole i kasnije posla nema ništa teško je to mogao prihvatiti pa se od ulaznih vrata vratio kod sekretarice i rekao: Ali, i ja sam iz Jabučja. Sekretarica se nasmejala i rekla: Ako si iz Jabučja dobićeš potvrdu. Kasnije je taj dečak, kada je završio školu, počeo da radi u RK „Beograd“ na Terazijama i postao šef nekog odeljenja.
petrovictoma@yahoo.com
